Szymon Weryha Darowski

Szymon Weryha Darowski
	; Ślepowron
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1785 ; Kraków

Szymon Weryha Darowski herbu Ślepowron (zm. 7 kwietnia 1785 w Krakowie) – urzędnik.

Życiorys

Był synem Jana^[1]. Pisarz ziemski krakowski w latach 1783–1785, pisarz grodzki krakowski w latach 1776–1783, sędzia żydowski województwa krakowskiego w 1780, podpisek grodzki krakowski w 1769, komornik graniczny biecki w 1767, komisarz Komisji Dobrego Porządku województwa sandomierskiego^[2]. Poseł na sejm 1780 z województwa krakowskiego^[3].

Był właścicielem Niewojowic^[1]. Był żonaty z Urszulę z domu Trzebińską, z którą miał synów Sotera (1778-1816), Józefa (ur. 1780, ojciec Bolesława), Aleksandra (ur. 1784, ojciec Szymona Juliana i Mieczysława) oraz córkę Joannę (żona Feliksa Skórkowskiego)^[1].

W 1784 uzyskał legitymację szlachectwa^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Herbarz polski (4) 1901 ↓, s. 107.
↑ Melchior Buliński, Monografija miasta Sandomierza, Warszawa, 1879, s. 142.
↑ Dyaryusz Seymu Ordyngo [!] Warszawskiego Roku 1780 Dnia 2go Pazdziernika Zaczętego, z Wyrażeniem Posłow, Sessyi, Projektow, Mow, &c., Grodno 1780, s. 3.
↑ Sylwester Korwin Kruczkowski: Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austrjackich w czasie od roku 1773 do 1918: dalej tych osób, którym wymienieni władcy zatwierdzili dawne tytuły książęce względnie hrabiowskie lub nadali tytuły hrabiów i baronów jak niemniej tych, którym zatwierdzili staropolskie szlachectwo. Lwów: 1935, s. 26.

Bibliografia

Alicja Falniowska-Gradowska, Sędziowie żydowscy w województwie krakowskim w XVI-XVIII wieku, w: Żydzi w Małopolsce, Przemyśl 1991, s. 47.
Urzędnicy województwa krakowskiego XVI-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Stanisław Cynarski i Alicja Falniowska-Gradowska. Kórnik 1990, s. 219.
Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 4: Czetwertyńscy – Dowiakowscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1901, s. 1-400.

[CITEREFHerbarz_polski_(4)1901107-1] Herbarz polski (4) 1901 ↓, s. 107.

[2] Melchior Buliński, Monografija miasta Sandomierza, Warszawa, 1879, s. 142.

[3] Dyaryusz Seymu Ordyngo [!] Warszawskiego Roku 1780 Dnia 2go Pazdziernika Zaczętego, z Wyrażeniem Posłow, Sessyi, Projektow, Mow, &c., Grodno 1780, s. 3.

[4] Sylwester Korwin Kruczkowski: Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austrjackich w czasie od roku 1773 do 1918: dalej tych osób, którym wymienieni władcy zatwierdzili dawne tytuły książęce względnie hrabiowskie lub nadali tytuły hrabiów i baronów jak niemniej tych, którym zatwierdzili staropolskie szlachectwo. Lwów: 1935, s. 26.

[1]

[2]

[3]

[4]